پس از عقد ازدواج با گذشت مدّت كوتاهى شهربانو باردار شد و مولود فرخنده اى را به دنيا آورد كه نام او را (على) نهادند.
امام سجاد (ع) در بحبوحه رويدادهاى سياسى در منزل امير مؤمنان ديده به جهان گشود، در حالى كه پدرش امام حسين (ع) دوشادوش امير مؤمنان به جنگ با قاسطين و مارقين و ناكثين اشتغال داشت، مادر گرامى امام، شهر بانو، دختر يزدگرد سوّم بود، پس از شكست امپراطورى ايران از اعراب، يزدگرد از شهرى به شهر ديگر مى گريخت تا سرانجام در خراسان به قتل رسيد و خانواده اش در همان شهر ماندگار شدند، وقتى در سال ۳۲ هجرى در زمان خلافت عثمان، خراسان به دست مسلمين فتح شد، خانواده يزدگرد به اسارت در آمده و راهى مدينه شدند، امير مؤمنان در آن زمان عثمان را به رفتار كريمانه و محترمانه با خانواده يزدگرد دعوت كرده و فرمود: از رسول خدا شنيدم: (عزيزان قومى را كه به ذلّت دچار شده اند، گرامى بداريد) سپس خود در آزاد كردن آنان پيش قدم شد و ساير مردم به آن حضرت اقتداء كردند، اين عمل امام، عملى خردمندانه بود كه ريشه هاى كينه و دشمنى ميان ايرانيان با اعراب را مى خشكاند و باعث گرايش ايشان به اسلام مى گرديد.
سپس امام على (ع) پيشنهاد فرمود كه دختران يزدگرد را در انتخاب همسر آزاد بگذارند، شهربانو دختر كوچكتر يزدگرد امام حسين (ع) را براى همسرى بر گزيد و دختر ديگر، امام حسن (ع) را انتخاب كرد.
پس از عقد ازدواج با گذشت مدّت كوتاهى شهربانو باردار شد و مولود فرخنده اى را به دنيا آورد كه نام او را (على) نهادند، ليكن در همان روزهاى اوّل بعد از زايمان، شهربانو بيمار شد و بدرود حيات گفت، از آن پس على بن الحسين (ع) در دامان كنيزى از كنيزان منزل امام حسين (ع) حضانت گرديد.
امام سجّاد هفت ساله بود كه جدّ بزرگوارش امير مؤمنان در محراب مسجد كوفه به شهادت رسيد و بعد از چند ماه خانواده آن حضرت به مدينه نقل مكان نمودند، تا وقتى كه امام سجاد به سنين نوجوانى رسيد و آن حضرت هفده ساله بود كه عموى گراميش امام حسن (ع) توسط زهر مسموم و به شهادت رسيد، از آن پس در كنار پدر بزرگوارش امام حسين (ع) نقش رهبرى امّت را در رويارويى با كفر و جاهليّت خاندان اموى تجربه مى كرد، از اين دوران سخت تنها سخنرانيهاى امام حسين (ع) بر عليه معاويه و نامه هاى كوبنده آن حضرت به او، براى ما بر جاى مانده، امّا همين نمونه هاى اندك مى تواند تلاش مستمر و مؤثّر امام را در مقابله با جريانهاى انحرافى امّت اسلام به نمايش بگذارد.
پی نوشت:قصص الأنبياء ( قصص قرآن - ترجمه قصص الأنبياء جزائرى)، ص: ۷۶۴ .
نظرات شما عزیزان:
